به گزارش گلستان ما ؛ ... روز بیست و دوم بهمن رادیو ساترلایت زنیط شاه که همیشه آن را همراه داشت و روی طول موج رادیو ایران ثابت شده بود جمله "این صدای انقلاب ایران است" را پخش کرد و بدین وسیله آشکار شد که دولت بختیار و رژیم شاه یکجا سقوط کرده اند و آنها دیگر خانواده سلطنتی سابق به حساب می آیند .

فرح که از راهرو می گذشت تصور کرده بود حادثه ای به نفع آنها در ایران رخ داده است ، اما رنگ از روی بقیه پریده بود . از ان لحظه به بعد دیگر هیچ چیز نمی توانست اعصاب آن جمع را آرام نگه دارد . واقعیت مانند ضربه سنگینی فرود امده بود .

ملک حسن این بداقبالی را داشت که می باید آخرین میزبان "محموله ای" شود که سولیوان کمتر از یک ماه پیش خبر ارسالش از تهران ، با شادمانی ، به سایرونس ونس وزیر خارجه مخابره کرده بود .

شاه حالا توپی بود که در بغل ملک حسن پرتاب شده بود و او می کوشید با کمک پارک سفیر آمریکا در مغرب و ژنرال ورنون والترز این توپ را به بغل آمریکا بیندازد .

اما در واشنگتن ، گزارشی ابتدا روی میز سایرونس ونس وزیر خارجه و سپس در دفتر بیضی قرار داشت که ویلیام سولیوان از تهران فرستاده بود که از روابط خوب خود با دولت موقت می گفت و در پایان ضمن مخالفت جدی با سفر شاه به آمریکا تاکید می کرد که اگر شاه به امریکا برود باید برای او و اعضای سفارت آمریکا تابوت های چوب صندل فرستاده شود .

... وقتی شاه و خانواده اش ، با اشرف و اردشیر زاهدی در سر میز ناهار جمع شده بودند با وجود ممانعت فرح از بحث های خشن در حضور بچه ها سخنی جز احتمال اعدام ها نبود .

بچه ها نگران همبازیها و دوستان خود بودند که می دانستند از ایران خارج نشده اند . زاهدی به سرنوشت داریوش همایون شوهر خواهرش فکر می کرد که شاه تا آخرین لحظه حاضر نشده بود دستور دهد که او را از زندان بیرون بیندازند .

فرح به رضا قطبی و فریدون جوادی می اندیشید که در تهران بودند . اشرف هم از شهریار پسر کوچکش حرف می زد که قصد قهرمانی داشت و در بین تفنگداران دریایی جنوب مانده بود...

... پنج سال پیش ملک حسن توسط احمد علی بهرامی دو توصیه برای شاه فرستاده بود . اول اینکه شاه چرا در ایران ولیعهد خود را به تحصیل نظامی نمی گمارد تا در میان افسرانی بزرگ شود که بعدا قرار است بر آنها فرمادهی کند ( این زمانی بود که شاه فرزندش را برای دوره خلبانی به تگزاس فرستاده بود).

ملک حسن پیشنهاد کرده بود ولیعهد در پایگاهی دور از تهران مثلا تبریز باشد . شاه به این پیشنهاد خندیده بود که مگر من ناصر الدین شاه هستم و مگر من خودم درسوییس درس نخوانده ام .

پیشنهاد دوم ملک حسن این بود که شاه گهگاهی در تلویزیون با لباس خانه و مثل مردم عادی دیده شود .

ملک حسن خود در حالیکه از رهبران شیک پوش جهان است و مدسازان معروف فرانسوی برایش لباس می دوزند ، مدام در لباس های محلی مراکش با فینه و لباده ظاهر می شود و در مساجد نماز می خواند .

شاه به این پیشنهاد هم قاه قاه خندیده بود" یعنی من با پیژاما در تلویزیون "؟! و این موضوع را به عنوان لطیفه ای که نشانه عقب افتادگی عربهاست نقل می کرد .

ادامه دارد ...

منبع : کتاب 275 روز بازرگان نوشته مسعود بهنود

انتهای پیام /