به گزارش گلستان ما به نقل از راه دانا؛ همچنان فیلم های به ظاهر کمدی با حضور بازیگران چهره، سینما را به وضعیتی اسفناک رسانده اند که مخاطب را از خریدن بلیت و وقت گذاشتن برای دیدن این دسته از فیلم ها پشیمان می کند.

لودگی و مسخرگی را به تصویر می کشند و مهر کمدی را روی آن می زنند، ابتذال در کلام و ظاهرشان فریاد می زند، روابط انسانی مشمئز کننده ای را به نمایش در می آورند که اگر هر فرد غیر ایرانی این فیلم ها را ببیند فکر می کند مردمانی کاملا عقده ای و سست عنصر در مقابل جنس مخالف در کشوری به نام ایران زندگی می کنند.

در برخی سکانس ها از کوچک تا بزرگ، پیر و جوان همه و همه گویا عقده شوهر دارند و در مقابل شخصیت مرد داستان از خود ضعف نشان می دهند و می خواهند از او دلبری کنند.

رقصیدن هم که دیگر یک پای ثابت این گونه فیلم ها شده است، مشخص نیست در کجای دنیا رقصیدن از معیارهای طنز و یا کمدی تعریف شده که این فیلمسازهای بی ذوق ما فیلم هایشان را بر اساس رقص کمدی می نامند و به خورد مخاطب می دهند.

فیلم لس آنجلس تهران به ظاهر در ژانر کمدی فانتزی ساخته شده است اما به جز رقصیدن و آواز خواندن و لودگی از پیرزن های فیلم چیزی نمی بینیم.

شوخی های اروتیک و دوپهلو به کار بردن برخی کلمات مانند "به خاک رفتیم" و بیا بگیرش" که در جامعه تداعی گر شوخی هایی بسیار خصوصی است؛ صحنه بوسیدن و مثلا سانسور کردن آن در این فیلم مسله تازه تری است که احتمالا باید منتظر باشیم در آینده ای نه چندان دور شاهد صحنه های سکسی در فیلم ها باشیم.

اگر حمایت یک سری از اسپانسرها نباشد شاید کمتر چنین فیلم های فاجعه ای ساخته می شود، حضور فروشگاه زنجیره ای رفاه و یک بانک به عنوان حامی مالی این فیلم، با این که هر دو حامی دولتی هستند و بیت المال را در دست دارند، اصلا قابل توجیه نیست چرا که با حمایت از این فیلم تنها می توان گفت که بیت المال را هدر داده اند.

آوردن اسم و تصویر هنرمندان لس آنجلسی در این فیلم هم مانند دیگر فیلم های از این قبیل کمدی تقریبا عادی شده است و کسی نیز پیگیر این مسائل نیست.

فیلم از نظر ساختار و داستان آن قدر ضعیف است که نمی توان اصلا در مورد آن حرف زد، تنها چیزی که در مورد آن می توان گفت این است: این فیلم افتضاح است.

انتهای پیام/