به گزارش گلستان ما، بین بچه های این دانشگاه از هر قشر و مذهبی رسم است که هنگام ورود به حرم شهید دانشگاه گلستان کفش ها را در می آورند البته منحصر به این زمان نیست بلکه زمانی که این جا خاک هم بود باز هم همین رسم برقرار بود چه برسد به الان که در این مکان موکتی پهن است هر چند آفتاب سوخته و کهنه ! و این موکت محل نشستن و نمازخواندن بسیاری از دانشجویان است .

آقای وزیر ما کنار این شهید نماز می خوانیم! کاش با کفش روی موکت آفتاب سوخته ما نمی رفتید.البته شما مقصر نیستید کسی مقصر است که این موکت کهنه را عوض نمی کند!البته او هم مقصر نیست زیرا که بود یا نبود این شهید برای او در هنگام تشریف فرمایی مسئولان معنا پیدا می کند و فقط برای عکس یادگاری ! او حق دارد فراموش کند که باید کفش هایش را دربیاورد چرا که هر چند ماه یکبار یادش می افتد که وارد این حرم بشود تا عکسی به یادگاری برای سایت دانشگاه و خبرگزاری ها بگیرد.

آقای وزیر !در این چند روزی که از آغاز دهه فجر گذشته است بالاخره دیدیم آذین بندی در دانشگاه صورت گرفت و... اما نه به نیت ایام الله دهه فجر بلکه به نیت حضور حضرت عالی. از این حرکت ناپسند تر، تزییناتی بود که در اطراف حرم شهید برقرار شد و با رفتن شما به طور کامل جمع شد. وزیر آمد و رفت...اما ناگهان دیدیم خدمه های دانشگاه بشقاب های میوه و شیرینی را از حرم خارج می کنند .فرد دیگری وارد شد دسته گلی را که به آقای وزیر هدیه داده بودند و وزیر نیز به حرم برده بود را برداشت و بیرون برد ...شاید برای اتاق رییس بردند!

آقای وزیر! ناگهان صحنه ای را دیدم که برق از سرم پراند...خدمتکار آمد خم شد گلدان ها را برداشت و رفت سمت مقر ریاست دانشگاه!همه شان آنطرفی می رفتند!باورش برایم سخت بود برای همین یاد شعر سهراب افتادم!

چشم هارا باید شست 

جور دیگر باید دید!

اما زمانی که برای شستن چشمانم رفتم متوجه شدم فواره ای که چندین ماه است خاک می خورد و بعضی وقت ها لجن بسته است به یمن حضور شما روشن است و زیبا!

کاش به جای آنکه برای این جماعت بوی گل و سوسن و یاسمن آید پخش کنند 

کسی این حوالی بود و تفسیر آیه 169 آل عمران را بلند فریاد میزد که شهید زنده است...شهید فقط برای روزهای عکس های یادگاری نیست...

آقای وزیر ای کاش شما و رییس دانشگاه ما به جای گرفتن عکس یادگاری به داد دانشجویانی می رسیدید که زیر بار هزینه های چند صد هزار تومان خوابگاه ها کمر خم کرده اند و در ذهن به ترک تحصیل می اندیشند. ای کاش تدبیر ها صرفا در حد نقاشی نبود.

انتهای پیام/