به گزارش گلستان ما به نقل از ساحل گمیشان، از همان بدو ورود به شهرهاي تركمن نشين گلستان خصوصا شهرستان گميشان كه تقريبا همه ساكنان آن بومي هستند وجود حصار بلند در برابر نفوذ فرهنگ بيگانه را نه با حرف و شعار  كه با چشمان سر مشاهده مي كنيد.

فردی که براي اولين بار قدم به گميشان مي گذارد نخستین چیزی مشاهده می کند نوع پوشش خاص مردم این شهر است که كاملا سنتي و بر پاپه فرهنگ پيشينيان خودشان بوده است .

 زبان مردم شهر منحصر به خودشان هست و با زبان شيرين تركمني تكلم مي كنند، اينجا افراد مسن و كودكاني كه هنوز به مدرسه نرفته اند گاها با زبان فارسي هم بيگانه اند .

بانوي تركمن شباهت عجيبي به زبان عربي دارد، اصيل وغير قابل تغيير، هرجاي دنيا كه برود و هر پست و مقامي هم داشته باشد بازهم مثل يك بانوي تركمن سنتي لباس مي پوشد.

جالب اينجاست كه  اگر بانويي  تركمن  هم نباشد و عروس تركمن ها نیز شود كاملا شبيه يك تركمن لباس مي پوشد؛ چهارقد تركمني بر سر مي گذارد و آناقي كه نشانه زنان متاهل است بر سر مي گذارد آنقدر شبيه مي شود كه اصلا باورش سخت است كه او يك تركمن نيست(مثل كلمات بيگانه كه وقتي وارد زبان عربي مي شوند آنقدر نشانه هاي زبان عربي مثل ال و تنوين و... مي گيرند كه ساختار شان كاملا با زبان عرب هماهنگ مي شود)

در عوض اگر دختر تركمن عروس ديگر اقوام ايراني شود باز هم لباس پوشيدن سنتي خود را حفظ مي كند... انگار يك قانون نانوشته اي همه را ملزم به حفظ فرهنگ مي كند.

بانوي تركمن ، نجيب است و قانع ، مهربان و هنرمند و با همان دستاني که كودكانش را نوازش مي كند با بافت قالي و قاليچه هاي زيباي تركمني سعي مي كند در تامين معاش خانه، همسرش را ياري كند.

اگر چه رسم و رسومات عروسي هايي كه يك هفته طول مي كشيد كمي خلاصه شده است ولي كاملا ساختار سنتي خود را حفظ كرده است ، تركمن هاي زيادي هنوز هم با شتر و كجاوه عروس را به خانه بخت مي برند.

اينجا مهريه را طبق سنت خود و بسيار كمتر از همه جاي ديگر قرار داده اند ، هنوز هم طلاق بسيار زشت است و جوانان به شدت در پاسداري از خانواده هاي خود تلاش مي كنند، داشتن فرزند برايشان افتخار است و به شدت به بزرگترهاي خود احترام مي گذارند...

جشن 63 سالگي مي گيرند ، عروس هايشان ياشماق مي گيرند (درسال هاي اول عروسي از پدر شوهر و برادر شوهر و نامحرمان رو مي گيرند) و در مجاس خود با غذاهاي سنتي خودشان چكدرمه و بشمه و... از مهمان پذيرايي مي كنند.

بسيار مهمان نوازند و خود در سر سفره در كنار مهمان نمي نشينند و مهمان را تنها مي گذارند تا راحت و بدون رودروايسي هرچقدر كه ميل دارد غذا تناول كند.

اينجا چاي كه مي آورند كنارش يك فلاسک يا كتري  قرار مي دهند خودشان براي دقايقي مهمانشان را تنها مي گذارند تا هرچقدر كه دوست دارد چاي بنوشد...

به شدت از عمل زشت تكدي گري بيزارند و به گدايان خياباني اهميت زيادي نمي دهند و در عوض مقيد به پرداخت زكات و خمس مال خود هستند.

مراسم رقص خنجردارند و كشتي سنتي گورش و بازي هاي محلي، هودي خواني، لاله خواني وعلاقه به اسب و مسابقات اسب دواني و... صدها سنت قديمي می باشد که هنوز در گميشان زنده است .

و چقدر زيبا گفت ، رهبر فرزانه انقلاب كه فرهنگ مانند هوايي است كه نفس مي كشيم ...

اين جا هوا بس آفتابي  و لطيف است با خود فكر مي كنم اگر همه اقوام ايراني اينگونه فرهنگ بومي را پاس مي داشتند  شايد اين همه چهره غربي و غريبه چشمانمان را نمي آزرد .

نويسنده : مريم شريفي

انتهاي پيام/