به گزارش گلستان ما، دکتر حسن بیارجمندی در یادداشتی با عنوان "رمز پیروزی در بزرگ ترین موزه جنگ جهان" نوشت؛ آغازین روزهای پاییز ۱۳۹۰ و چند روز قبل از سفرم به مسکو بود.یک سفر ویژه و دوری چندساله از ایران و خانواده و اقوام و همه وابستگی ها و دلبستگی هایم که به راحتی قابل عبور نبود.

صبح قبل از پرواز با یکی از دوستان قرار برای آخرین هماهنگی های سفر داشتم؛بعد از دو ساعت گفتگو ، طلایی ترین جمله ای که گفت این بود که : حاج حسن !همه این توصیه هایی که کردم را بزار کنار ! اگر در روسیه و مسکو هر جا با مشکل و بحرانی مواجه شدی !(پیش خودم داشتم فکر می کردم که می خواد آدرس کجا را بدهد !؟) گفت هیج جا جز در خانه حضرت زهرا سلام الله علیها نرو!

ادامه داد که من به تجربه بهت می گم که این توصیه برادرانه را از من داشته باش.داستان زندگی ام در مسکو و در روزهای سرد پاییزی از همین جا شروع شد و تا شش سال، سایه آن را در بالای سرم و خانواده ام احساس می کردم.

هواپیمای مسافربری تهران_مسکو در فرودگاه شرمیتوا در حال نشستن بود که آنسوی پنجره و در کف باند و پیرامون آن برف پاییزی در حال نشستن بود.

با یکی از کارمندان محلی سفارت از فرودگاه و بدون فوت وقت رفتیم دانشگاه وزارت خارجه روسیه برای کارهای مقدماتی و ثبت ورودم به روسیه و...!

زمان ورودم زمان مناسبی نبود! یک روز قبل از تعطیلات آخر هفته و بخاطر همین  اسکانم در خوابگاه موقت میسر نشد و با پیگیری سفارت ،در یک ساختمان فرهنگی در اختیار انجمن اسلامی نزدیک سفارت اسکان داده شدم. 

تعطیلات آخر هفته کلا اونجا بودم .احساس آرامش خاصی داشتم بالاخص اینکه هم دوستان خوبی پیدا کردم و با مجموعه هایی ارتباط گرفتم و هم اون چند روز غذای گرم ایرانی می خوردم و احساس غربت چندانی نداشتم.بعدا متوجه شدم که این ساختمان فرهنگی جمهوری اسلامی ایران اسمش "بیت الزهرا (س) " است و این مهمانی داستان مفصلی دارد که در این وجیزه نمی گنجد.

یکسال گذشته بود و بقول خود روس ها مسکویی که مثل کف دست است را به تعبیر ایرانی ها مثل کف دستم دیده و می شناختم.پایتخت بلوک شرق و مرکز  تمدنی شرقی اسلاو_ارتدوکسی که هر چشمی را نوازش می دهد. این شگفت زدگی را بیشتر در چشمان توریست های خارجی می شود بیشتر مشاهده کرد.

دومین زمستان مسکو بود که تجربه می کردم .درست همین ایام بود.دوستانی از سفارت پیشنهاد دادند با هم برویم بازدید پارک پیروزی یا همان پارک پابدی؛ یکی از مکان های بسیار دیدنی شهر مسکو که در تپه های پاکلونایا به افتخار پیروزی ارتش شوروی سابق در جنگ جهانی دوم بر ارتش آلمان نازی ساخته شده است.
نمادهایی از وحدت بین ادیان الهی از جمله یک مسجد برای مسلمانان بنام مسجد یادبود که در محوطه خودنمایی می کنند.ورود ما همزمان با ورود یک اتوبوس دانش آموز روس بود.برای خودم هم جذابیت داشت که با این دانش آموزان همراه بشوم و از نزدیک هم نحوه انتقال مفاهیم شناختی و ادراکی را مشاهده کنم و هم واکنش دانش آموزان را ارزیابی و تحلیل کنم.
 موزه جنگ کبیر میهنی بعنوان اصلی ترین بخش این پارک موزه که انواع تسلیحات به جا مانده از جنگ جهانی دوم، آثار ، نشان ها و تابلوهای فرمانده هان و سربازان شوروی نگهداری می شود. 
با دانش آموزان وارد اتاق هایی شدیم که ماکت های عظیمی از صحنه های نبرد استالینگراد و محاصره لنینگراد با صوت شبیه سازی شده از فضای جنگ که محو چشمان حیرت زده این دانش آموزان روس بودم که چطور حافظه تاریخی آنان با چنین جاذبه ای از جنگ کبیر میهنی شان بعنوان یک افتخار ملی ساخته و پرداخته می شود. فقط پیش خودم فکر می کردم که ما با وجود ۸سال گنجینه پرافتخار دفاع مقدس و میراث معنوی آن چقدر کوتاهی کردیم و...
جاذبه های سخت افزاری و نرم افزاری این موزه جهانی ،ذهنم را تسخیر کرده بود و غرق در افکار و تحلیل های مختلفی بودم که به آخرین بخش موزه نزدیک شدم .از دور کاملا مشخص بود که فضای زیادی را به خودش اختصاص نداده است اما چون پرچم جمهوری اسلامی اونجا بود بیشتر ترغیب شدم که  بروم و ببینم اونجا چه خبر است!!؟ یک کمد قدی شیشه ای و پر از سربندهای یا زهرا (س) و...
برای چند دقیقه مات و مبهوت ماندم و برای چند دقیقه روی نیمکت روبروی آن نشستم. یاد شهید و شهیدان افتادم و رمز و رموزهای پیروزی های افتخار آفرین آنان در دفاع مقدس.پیش خودم می گفتم بلوک شرق و میراث داران آن رمز پیروزی های ما را دریافته اند و ما خود از آن غافل هستیم.

امروز در مراسم تشییع شهید گمنام در گرگان یک  دوست عزیزی از من راجع به وقایع و حوادث اخیر در کشور و آینده سوال کرد.چون اهل دل بود بهش گفتم فلانی تمام تحلیل های مادی با این گزاره ها را می گذارم کنار و می خوام یک روایتی از خودم در مسکو نقل کنم ؛آری رمز پیروزی ما یا زهراست و امروز دیدیم که ۴۰۰ شهید گمنام با این رمز چگونه چنین پیروزی را به تصویر کشیدند.
انتهای پیام