به گزارش گلستان ما، محمد دیلم کلتولی در یادداشتی با عنوان «صنعت حقوق بشر!» به بهانه بیستم آذرماه روز جهانی حقوق بشر نوشت: در سالهای اخیر بخش های زیادی از فعالیت های اجتماعی بشر با عناوین مختلف دچار تغییرات شکلی و اسمی شدند.

فرایند و نتیجه این تغییرات بنیادین در همه شئونات جامعه خود را نشان داد. مثلاً از بین ورزش‌های گوناگونی تنها فوتبال به صنعت تغییر نام و هویت داد و یا سینما، از یک فعالیت هنری و اجتماعی با تغییر هویتی آشکار به یک صنعت پردرآمد تغییر هویت داد.

دلائل عمده این تغییرات را علاوه بر تغییر شکل، می توان در تغییر کارکرد آنها مشاهده کرد، فوتبال که تا چندی پیش فقط یک ورزش مثل سایر ورزش‌های گروهی بود با ورود حامیان مالی (اسپانسرها) و سرمایه‌گذاری در آن و خرید و فروش بازيکنان تیم های فوتبال، تبلیغات محیطی حاشیه زمین های فوتبال، تبلیغات حامیان مالی بر روی لباس‌های آنها و نظائر آن است که چرخش مالی فراوانی را تولید می کند.

اما چندی است که یک صنعت جدیدی پا به عرصه گذاشته که اتفاقا چرخش مالی و تولید ثروت بیشماری را به همراه دارد.

حقوق بشر و مسائل مربوط به آن، به صورت فراگیری وارد عرصه درآمد زایی و کسب ثروت شده است.

هرچند نماد حقوق بشر در جوامع مختلف متفاوت است اما اعلامیه جهانی حقوق بشر به عنوان نماد رسمی حقوق بشر شناخته شده ترین مظهر و نماد این اصل جهانی است. 

اولین اصل این اعلامیه جهانی «آزادی»است. 

آزادی اولین حقی است که در این اعلامیه مورد حمایت قرار می گیرد و از آن به عنوان حقی نام برده می شود که هیچ کس توانایی خدشه به آن را نخواهد داشت. تمامی امتیازات مربوط به موقعیت های اجتماعی، نژادی، زادگاه، زبان، دین و مذهب و … لغو شده و هیچ شخصی نمی تواند با استناد به آن ها در صدد دریافت حقوقی بالاتر از دیگران باشد.

بردگی و برده داری ملغی شده و از شکنجه به عنوان یک رفتار وحشیانه نام برده می شود. امنیت یک حقوق اساسی در تمامی کشورها و برای تمامی شهروندان است و باید بدون توجه به دین و مذهب یا سایر مسائل نژادی تامین گردد.

اما وقتی به میدان عمل وارد می شویم، کانون‌های قدرت و ثروت جهانی با تفسير این اصل، بر آنچه توسط اروپا و امریکا انجام می گیرد اعم از برده داری، استعمار ، انقلاب‌های رنگی و حتی تجاوز به سرزمین‌های دیگر ( افغانستان، عراق، لیبی و...) چشمان خود را بسته و در عوض کوچکترین تحرکات کشورهای دیگر ، بویژه مخالفین لیبرال دموکراسی را  مخالف آزادی، علیه بشریت و ضدانسانی معرفی می کنند و طُرفه آنکه این اتهامات را بوسیله عناصر خودفروخته و جایزه بگیر غرب ، به کشورهای دیگر می زنند.

مثلا شیرین عبادی، که در سال ۱۳۸۳ برنده جایزه صلح نوبل در مسئله حقوق بشر شد، خیلی زود مفتخر به دریافت گرين کارت اروپائی شد و با ارائه تحلیل‌های حقوق بشری درباره‌ی ایران و مشخصاً فعالیت‌ علیه کشور خودش به درآمد سرشار و زندگی لاکچری در اروپا و امریکا شد و پس از بيست سال دوباره به این چرخه درآمد زایی بازگشت و با ارائه تئوری «خشونت مشروع» مستحق دریافت نشان ها و جوایز متعدد گردید.

روز بیست آذر، روز حقوق بشر جهانی است، ولی نه حقوق بشری که مدافع آزادی، تمامیت ارضی، زندگی سالم و آزادانه مردم کشورهاست بلکه روز جهانی حقوق بشر تعریف شده غرب.

سازمان‌های جهانی مدافع حقوق انسان ها، کودک کشی رژيم صهيونيستي را نمی بینند ، چون لابی قدرتمند صهيونيستي مانع از دیدن آن می شود.

این سازمان‌های بین‌المللی، اعدام‌ها در ملا عام، گردن زدن های مخالفین ، مثله کردن و در اسید حل کردن خبرنگاران و فعالان رسانه ای مخالف رژيم سعودی (مثل جمال خاشقچی) و نظائر آن را نمی بینند چون، برق دلارهای هزینه شده جلو چشمان کارشناسان این سازمانها را گرفته است . ولی دروغ رسانه‌های بی اعتباری مثل سعودی اینترنشنال و بی بی سی فارسی و ... را در باره حسین رونقی تکرار کرده و حتی علیه ایران برای این دروغ بزرگ بیانیه صادر می کنند.

روز بیست آذر ، روز جهانی حقوق بشر است و خیلی زیباست که یک روز جهانی برای این امر مهم اختصاص داده شود ولی نه بر مبنای حقوق بشر آمریکایی و اروپایی که مملو از غارت، چپاول، کشتار بی‌رحمانه انسانها و ... است بلکه باید بر اساس واقعیت حقوق بشر باشد واقعیتی منطبق بر اخبار و اطلاعات و داده‌های صحیح و واقعی از دنیایی که در آن زندگی می کنیم.

دنیایی که نابرابری‌های اجتماعی غرب ، کودک کشی های رژیم غاصب صهیونیستی ، کشتار یمنی ها و مخالفین توسط رژیم سعودی، تضادهای رفتاری کشورهای اروپایی ، تحریم ملت‌ها و ... همه و همه در آن دیده شود. 

حقوق بشر از یک مجموعه درآمد زا و توجیه کننده عملکرد قدرت‌های بزرگ باید تبدیل به یک ابزار سنجش رفتار کشورهای مختلف، در مسئله رعایت حقوق بشر و در خدمت تعالی انسان باشد نه یک صنعت پردرآمد...!

انتهای پیام/