به گزارش گلستان ما به نقل از قابوس نامه، چشمان آقاي روحاني به بسته اروپايي دوخته شده اما معلوم نيست كه چه چيزي در اين ميان عايد دولت خواهد شد تا مرهمي بر زخم هاي اقتصادي جامعه باشد.

در ارديبهشت ماه امسال كه امريكا از برجام خارج شد دولت اعلام كرد" در برجام خواهد ماند؛ راه درست هم همين بود تا دشمن را خلع سلاح كرده و اروپا و ساير كشورها را همراه خود داشته باشيم."

البته هر عقل سليمي مي دانست كه از اين اروپائيان آبي براي نظام گرم نخواهد شد اما آقاي روحاني در يك قدرت نمايي محيرالعقول! اعلام كرد كه حداكثر چند هفته بيشتر به اروپائيان فرصت نخواهيم داد كه راه كار حفظ برجام را بياورند!

چند هفته كه هيچ، دو ماه منتظر ماندم تا ببينم اين اولتيماتم! رئيس دولت به كجا خواهد رسيد. اما خبري نشد تا اينكه دولت اعلام كرد كه اروپا يك بسته پيشنهادي براي رابطه با ايران تهيه كرده، بدون اشاره به اينكه چه چيزي داخل اين بسته است.

رئيس جمهور به طور سربسته اي گفت: «اين بسته خواسته هاي ما را برآورده نمي كند». اقدامات آقاي روحاني با اروپائيان و به اميد واهي نشستن ايشان در حالي است كه رهبر معظم انقلاب اسلامي تاكنون چندين بار، حتي در حضور خود آقاي روحاني فرموده اند كه حمايت بدون اقدام عملي معني ندارد.

و اين در حالي است كه رئيس دولت دوازدهم در جديدترين موضع گيري خود در مورد اتحاديه اروپا گفته است: «سنگ تمام گذاشتند!

آن چيزي كه آقاي روحاني را مجاب كرده تا از اشاره به محتواي بسته اروپايي طفره برود واقعيت و سازوكار اين بسته پيشنهادي است كه تحقير يك ملت را در بردارد و تحقير نظام است.

واقعيت اين است كه اين بسته، يك كمك مالي 18 ميليون يورويي است كه همان هم در اختيار جمهوري اسلامي ايران قرار نخواهد گرفت بلكه در حسابي ريخته شده تا به تشخيص خود اتحاديه اروپا، جمهوري اسلامي كالاهاي مشخصي را تحت عنوان «كالاهاي انسان دوستانه» كه ناقض تحريم ها نيستند را را خريداري كند.

دولت اكراه دارد كه از واژه «سازو كار اروپايي» در اطلاع رساني ها استفاده كند چرا كه در واقع همان سياست «نفت در برابر غذا» است كه براي ملت ايران تحقير آميز است؛ همان سياستي است كه آمريكا در جنگ با عراق اعمال كرد.

در سياست هاي آقاي روحاني به حقيقتي بايد گواهي داد؛ حقيقتي كه رهبري بارها نسبت به آن تحذير كرده است.

روحاني دو نگاه متفاوت را نسبت به داخل كشور و تعامل با اروپائيان دنبال مي كند. از يك سو، پاسخ عملي براي مطالبات مردم در حوزه اقتصادي ندارد لذا به گفتاردرماني و اميددرماني روي آورده است، و از طرف ديگر، نگاهش به اتحاديه اروپا دوخته شده است و فكر مي كند كه در تعارض بين امريكا ـ اروپا، اروپا جانب ايران را خواهد گرفت. لذا بايد گفت كه نشستن به اميد واهي خطاست.

به قلم علي صفاري

انتهای پیام /