به گزارش گلستان ما ؛ از موارد مهمی که امروز در عالم بحث‌های سیاسی شاهد آن هستیم این است که متاسفانه عده‌ای بی اطلاع و یا کم اطلاع ازسیره و روش اهل بیت(ع) حرف‌هایی می‌زنند که اصولا نمی‌تواند مطابق واقع باشد.

یکی از این موارد مربوط به هجمه به رهبری معظم انقلاب و جایگاه ولایت و مخالفت یا رد بر ایشان و یا حتی عناد و مخالفت برخی با اصل انقلاب می‌باشد. در این خصوص همان عناصر بی اطلاع و یا کم اطلاع و یا عوامل مغرض می‌آیند و مسائلی را با این محتوا مطرح می‌کنند که برخورد امام حسین (ع) را با حر ببینید برخورد امام صادق(ع) را با منتقدین و از این قبیل استدلال‌ها.

و این‌ها را امروز غالبا به صورت کنایی به مدافعان جان بر کف انقلاب و مقام معظم رهبری که تمام قد در مقابل هجمه کنندگان و تضعیف کنندگان جایگاه ولایت ایستاده‌اند می‌گویند. در این خصوص لازم است موارد ذیل را در نظر بگیریم:

اولا: نگاه این افراد به اهل بیت(ع) یک نگاه تک بعدی بوده و این افراد در حقیقت از بخش اعظم سیره‌ی ائمه هدی غافل شده‌اند. مثلا نمی‌آیند و نمی‌بینند برخورد قاطعانه‌ی امیر المومنین (ع) را با ناکثین و مارقین و قاسطین و برخورد محکم حضرت ابا عبد الله الحسین (ع) را با هتاکان و بدعت گذاران در دین و..

ثانیا: در مورد حر باید گفت اینکه ما بیائیم و یک اوباش و یا بی قید که ترویج افکار بی بند و باری غرب می‌کند و به خود اجازه می دهد هرگونه هجمه‌ای را به مقام معظم رهبری و مقدسات وارد کند و خطوط قرمز را زیر پا بگذارد را با حر مقایسه کنیم قطعا به امام حسین (ع) و حر ظلم بزرگی روا داشته‌ایم زیرا بنابر نقل تاریخ حر هرگز بی ادبی و اهانتی نسبت به حضرت ابا عبدالله (ع) و حریم ولایت در واقعه‌ی کربلا انجام نداد و از همان ابتدا با شرم و حیاء خاصی در مقابل خاندان پیامبر (ص) ظاهر میشد و ادب را رعایت می‌کرد.

و حتی در مقابل امام تواضع نشان می‌داد و خود را ملزم به احترام به حضرت می‌دانست. بنابر این مقایسه‌ی چنین شخصیتی با مخالفان و معاندان امروز نظام و رهبری کاری کاملا غلط و ظلمی بزرگ به شخصیتی مثل حر می‌باشد و اما ظلم به امام حسین (ع) اینجاست که امام ظلم را نمی‌پذیرد و بی ادبی را در مقام تقابل و قیام علیه ظلم قاطعانه می‌کوبد زیرا وقتی امام بر حسب تکلیف و عنوان یک مقام الهی علیه ظالم قیام می‌کند از جایگاه حقوقی خویش یعنی نمایندگی ذات اقدس الهی وارد عرصه شده است و حافظ منافع دنیوی و اخروی مردم می‌باشد لذا هرگز وهن این جایگاه را بر نمی‌تابد.

همچنان که سنت پیامبر (ص) چنین بود. در اینجا باید به فتح مکه اشاره کنیم، در همان روز رحمت افرادی که علیه جایگاه نبوت اشعار سخیف و هتاکانه سرودند به دستور پیامبر کشته شدند زیرا حفظ حرمت جایگاه نبوت و ولایت (اصول دین) از هر امر دیگری اولی‌تر می‌باشد.

ثالثا: حر اظهار ندامت کرده و توبه واقعی انجام داده و در رکاب امام به شهادت رسیده است اما آیا تضعیف کنندگان امروز انقلاب ما و رهبری عظیم الشان این حالت را دارند و یا نه همواره بر هجمه‌هایشان می‌افزایند؟

رابعا: نباید برخورد امام حسین (ع) از جایگاه حقوقی (امامت) در مقابل نظام استکباری و بدعت گزار اموی را با برخورد‌های شخصی اجتماعی امام خلط کنیم. زیرا امام نسبت به حق شخصی خویش در مقام نزاع‌های عادی شخصی مانند هر انسان دیگری دارای اختیار تام می‌باشد اما نسبت به حدود الهی تابع خواست و اراده‌ی ذات اقدس الهی می‌باشد و عدول از اوامر الهی در شان امام نمی‌گنجد لذا امام در مقام یک انسان کامل که مصداق رحماء بینهم است از بی مهری‌ها چشم پوشی می‌کند و اما در مقابل انحرافات و فتن آل امیه شدیدترین برخوردها را از خود نشان می‌دهد.

خامسا: برخورد امامان (ع) را در دورانی که وظیفه ی امامت را انجام می‌دادند نباید با روزگار حکومت آن بزرگواران یک شکل و همسان بدانیم.

در این خصوص لازم است توجه کنیم اگر عده‌ای می‌آمدند و مثلا در مقابل امام صادق (ع) ارزشی را در قالب انتقاد زیر سوال می‌بردند امام (ع) در آن زمان در موضع زمام داری و حکومت نبوده که بخواهد حکم مجازات صادر و اجرا نماید لذا صرفا از جایگاه امام و هادی اقدام به ارشاد می‌نمودند، مضافا اینکه ائمه‌ی بعد از امام حسین (ع) مدام قیام‌هایی را مدیریت می‌کردند و فرزندان آن بزرگواران در مقاطع متعددی از تاریخ اقدام به قیام مسلحانه علیه جور بنی امیه و بنی العباس می‌نمودند و بزرگ‌ترین سند بر این ادعا وجود مبارک این همه امامزاده می‌باشد که در راه دفاع از ارزش‌ها به شهادت رسیده‌اند و قطعا برخورد قاطعانه‌ی امام علی و امام حسن علیهم السلام در مقابل جباران وقت از موضع حکومت و اجرای حدود بوده نه صرف امامت.

لذا امروز که یک سید جلیل القدر زمام امامت و ولایت را در قالب حکومت جمهوری اسلامی بدست گرفته نباید انتظار داشت که حدود و ارزش‌ها را تعطیل بگذارد و غیر صالحان و نا اهلان را بر مسند ها قرار دهد همچنان که جدش امیر المومنین (ع) هرگز نپذیرفت معاویه ولو برای یک ساعت در حکومتش صاحب کرسی گردد.

سادسا: با عنایت به مورد پیش گفته لازم است بگوییم امام صادق (ع) هم هرگاه ارزش‌های اساسی زیر سوال می‌رفت و بدعتی ایجاد می‌شد حسینی برخورد می‌کردند که شهادت ایشان توسط خلیفه‌ی عباسی بدلیل همین ایستادگی در برابر انحرافات و بدعت‌های اساسی آن زمان بوده است.

سابعا: -امام صادق (ع) در مقابل منکران غالبا به سوالات و شبهات آن‌ها اقدام به پاسخگویی و رفع شبهه می‌کردند نه اینکه توهین‌ها و سخنان سخیف را پذیرا باشند هم چنان که سایر ائمه ولو در مقام حکومت و زمامداری اینگونه بوده‌اند.

در پایان باید عنایت داشته باشیم تک بعدی به مسائل ننگریم و همه جانبه تحلیل سیاسی–مذهبی انجام دهیم و باید توجه کنیم امروز وارد کردن هجمه و نقد بی اساس به نظام و رهبری معظم و در نتیجه تضعیف اسلام ناب محمدی (ص) ما را به همان بلایی که بر سر مردمان زمان امیر المومنین (ع) و حسنین علیهم السلام پس از تضعیف آن بزرگواران آمد گرفتار خواهد کرد.

سید نعیم نریمانی - خبرگزاری دانشجو

انتهای پیام/