به گزارش گلستان ما، آیت الله سید مرتضی میرکتولی عضو مجمع عمومی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم و دبیر مجمع عالی تفسیر حوزه علمیه قم در یادداشتی نوشت: در آستانه بهار اهل ایمان و اهل سیر و سلوک هستیم. سیدبن‌طاووس در کتاب خود با نام «اقبال»، این ماه را به عنوان «غرة الشهور» و «رأس السنة»؛ یعنی آغاز سال اهل ایمان معرفی می‌کند. هر کسی برای خودش آغاز سالی دارد؛ اگر از کودکان بپرسیم آغاز سال چه زمانی است، ماه فروردین را نام می‌برند، زیرا از پول نو، عطر خوش، شیرینی و شکلات و لباس نو خاطره دارند. وقتی از یک کشاورز بپرسیم که بهار شما چه زمانی است، می‌گوید زمانی که من محصول را درو می‌کنم و نتیجه کار خود را می‌گیرم.

ماه مبارک رمضان و شعبان نیز این‌گونه است؛ تمام لحظاتش برای بندگی در این دو ماه مصرف می‌شود. مسئله اصلی این است که ما رفته‌رفته به آغاز سال می‌رسیم و برای آغاز این سال جدید باید برنامه‌ای داشته باشیم و ببینیم چه لباسی باید بر تن کنیم. قرآن می‌فرماید: «وَ لِباسُ التَّقْوی ذلِکَ خَیْرٌ ذلِکَ».

مهمانانی در این ماه رمضان داریم، باید دید چه برنامه‌ای برای مهمانان خود داریم و چه کسی را مهمان خواهیم کرد؟ نباید مهمان و مستأجر ناخوانده به خانه آورد که آسایش اهل خانه را سلب کند. مهمانی را باید به خانه بیاوریم که با صاحب‌خانه همگونی و یک‌دلی داشته باشد. مستأجری باید بیاید که با صاحب‌خانه سازگاری داشته باشد. مهمان و مستأجر ناخوانده برای هیچ‌کس خوشایند نیست.

باید دید انسان‌هایی که می‌خواهیم در مسیر انسانیت و معنویت و کمال گام برداریم، می‌خواهیم چه کسی را در این خانه راه بدهیم. قرآن می‌فرماید که فردی را بیاورید که با این صاحب‌خانه همراهی و همدلی داشته باشد.

صاحب‌خانه نیز همان علوم فطری و الهی است که در نهاد انسان و سرشت انسان نهادینه شده است.

خداوند می‌فرماید که انسان را یک صحنه و لوح خالی خلق نکرده‌ام، صحنه دل خالی نیست و روح که تهی نیست. این حرف برای اگزیستانسیالیسم‌ها بود که می‌گفتند فطرت انسانی خالی است، بعد می‌تواند آن را در مسیر زندگی پر کند و این کتاب را بنویسد، اما قرآن این را نمی‌گوید، بلکه قرآن می‌گوید «فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها».

پس یک‌سری علوم فطری و ذاتی داریم که حضرت حق این علوم را در نهاد ما قرار داده و این سرمایه درونی را به ما ارزانی داشته است. حالا می‌خواهیم مهمانی را دعوت کنیم؛ اگر مهمانی را دعوت کنیم که با صاحب‌خانه هم‌خوانی داشته باشد و ما را به‌سمت علوم فطری ببرد، تأثیر آن بسیار زیبا می‌شود. برای مثال، آدمی از آب گوارا خوشش می‌آید، از بوی خوش لذت می‌برد و از صحنه‌های زیبا و دل‌انگیز به ابتهاج و نشاط می‌رسد، زیرا درون انسان، فطرتی به نام زیبایی‌پرستی، حق‌پرستی و عدالت‌جویی وجود دارد.

انتهای پیام/