به گزارش گلستان ما به نقل از ساحل گميشان، فارغ از مسائل فني و نگاه كارشناسانه به صنعت فيلمسازي ، سالها بود كه در سريالهاي ايراني وجود كودكان حذف شده بود

سريالهايي تكراري در فضاي آپارتمان با خانواده هايي كه يا تازه ازدواج كرده اند و فرزند ندارند يا سالخورده هستند و فرزندانشان به خارج رفته اند و نهايتا در كل ساختمان يك يا دو مجرد آنهم در سن جواني بيشتر نمي ديديد كه آنهم به نياز سوژه قرار بود مثلا ازدواجي صورت گيرد كه اگر اينهم نبود آنها را هم حذف ميكردند مثل سريال همسران ، همسايه ها و .....

انگار با زبان بي زباني دنياي بدون حضور شيرين كودكان را تبليغ مي كردند .....

اما در سريال پايتخت از همان سري اول وجود كودكان دوقلو گرماي خاصي به سريال بخشيد و حالا با آمدن بهروز كوچولو اين چرخه كامل تر شد...

نمايش زندگي صميمانه و گرم در كنار پدر شوهر ، خواهر شوهر و اقوام شوهر .. كه كمتر در سريالهاي ديگر به آن پرداخته شده بود...

از قربان صدقه هاي لوس و ماهواره اي در اين سريال خبري نيست ولي به خوبي صفا و صميميت يك زندگي مشترك در كنار اختلاف نظرهاو سلايق نمايش داده مي شود.

صيميت همسايه ها تا چند محله پايين تر چيزي كه در حال حذف شدن از زندگي ماست ...خوش بودن حتي در كنار پدرپير و آلزايمري ...

خانه سرسبز و ويلايي مردماني گرم ساده و با صفا كه فقط در روستاها و شهرهاي كوچك ميتوان نمونه اش را پيداكرد ...

پايتخت نمونه اي از زندگي پدران ما در روزگارجوانيشان است نمونه اي از زندگي خوش دوران كودكي دهه شصتي ها ...يك زندگي به سبك ايراني

حس نوستالوژي صميميت دو سه دهه قبل در اكثر خانه هاي ايرانيان است كه متاسفانه در حال كمرنگ شدن و فراموش شدن است ....اين چيزي است كه پايتخت را شيرين و دلنشين كرده است كه هنوز خيلي ها نمي دانند....

نویسنده: مريم شريفي

انتهای پیام/