به گزارش گلستان ما، غلامرضا خارکوهی؛ تاریخنگار انقلاب اسلامی در یادداشتی کوتاه به مقایسه ایثار 100 ماهه رزمندگان با ایثار 5 ماه پرسنل درمان توسط دولت انتقاد کرد و نوشت: دولت اعلام کرده چون پرستاران در ایام بیماری کرونا خیلی رنج و زحمت کشیده‌اند 50 درصد حقوقشان افزایش می‌یابد.

از طرفی برخی‎ها زحمات وزارت بهداشت و کادر درمان را در ماه‌های اخیر سخت‌تر از فداکاری دوران دفاع مقدس و رزمندگان اسلام دانسته‌اند، این نگاه موجب رنجش میلیون‌ها ایثارگر و خانواده آنها شد.

اینجانب، هم به عنوان یک شاهد عینی میادین جنگ که 33 ماه مستقیماً در جبهه‌های دوران دفاع مقدس حضور داشته‌ام، و هم به عنوان پژوهشگر علمی تاریخ انقلاب نکاتی را در این خصوص مطرح می‌کنم.

از نظر بنده و سایر جانبازان و آزادگان و خانواده‌های شهدا و ایثارگران، هم زحمات کادر درمان و هم افزایش حقوقشان منطقی و قابل تقدیر است و زحمات مضاعف آنها برای درمان بیماران قابل انکار نیست. 

امّا مگر در دوران 8 سال دفاع مقدس رزمندگان داوطلب مردمی و بسیجی و سپاهی و ارتشی و جهادی ما شب و روز در گرما و سرما دور از خانه و زندگی – که نه تلفنی بود و نه موبایل و نه امکان ملاقات خانواده - با جانشان بازی نکردند؟ و مظلومانه شهید و مجروح و مفقود و معلول و اسیر شکنجه‌گاه‌های دشمن نشدند؟ مگر در آن زمان رزمندگان و خانواده‌هایشان حقوق نجومی و زندگی اشرافی داشتند؟ اگر کادر درمان 4-5 ماه با کرونا جنگده‌اند، رزمندگان ما بیش از 100 ماه ایثار کردند و در کردستان و خوزستان و کوه و جنگل و دریا و صحرا و برف و یخبندان و گرمای 55 درجه و زیر باران گلوله دشمن با ارتش بعثی صدام جنگیدند.

ولی هیچ‌کس نه تنها به حقوق رزمندگان 50 درصد اضافه نکرد، بلکه در دوران کرونا وزارت بهداشت حتی یک عدد ماسک و دستکش هم به رزمندگان و جانبازان نداد. تنها امتیاز حقوقی که بعد از پایان 100 ماه جنگ و شهادت و فداکاری نصیب رزمندگان شد، این بود که هرکس شش ماه جبهه بوده یک گروه به حقوش اضافه شود، همین! 

این در حالی بود که اغلب رزمندگان اسلام که در طول 8 سال دفاع مقدس با جان و دل در کوه و دشت و دریا و جنگل، و با هزاران خطر در مقابل ارتش متجاوز صدام و گروهک‌های منافقین و کومله و دمکرات در مناطق جنگی غرب و جنوب در گرما و سرما می جنگیدند ، نیروهای داوطلب مردمی بودند که یا حقوق نمی‌گرفتند و یا از کمترین حقوق برخوردار بودند. برخی از آنان 4 ماه یک بار به مرخصی می‌رفتند تا با خانواده‌های خود دیدار نمایند.

حتی برخی تولد نوزادان و یا عروسی دختران خود را در منزل نبودند، برخی هم در کمال مظلومیت، توسط ارتش خونخوار صدام، شهید و مفقود و اسیر و شکنجه شدند. به طوری که برخی از شهدای رزمنده بعد از چهل سال هنوز پیکر مطهرشان مفقود است و خانواده‌هایشان چشم به راه یافتن یک قطعه استخوان از فرزند شهیدشان هستند. اینان آن سال‌ها به خاطر ضرورت امنیت و سلامت جامعه در جبهه جنگ و در زیر سنگرهای خاکی پر از گلوله و آتش و مار و عقرب ایثار و از خودگذشتگی می‌کردند. 

 لذا هیچ کس نباید مبارزه با کرونا و هیچ وظیفه مندی دیگری را مهمتر از دفاع مقدس رزمندگان اسلام معرفی نماید. دفاع مقدس کجا و کرونا کجا؟! ایثار 5 ماهه وزارت بهداشت در بیمارستان‌ها کجا، و ایثار 100 ماهه رزمندگان دفاع مقدس در جبهه‌ها کجا؟!

انتهای پیام/