به گزارش «گلستان ما»، شهید محمود دروهی فرزند امیر دروهی و خان بی‌بی جهانتیغ در تاریخ بیست و دوم آبان سال ۴۴ در دامان خانواده‌ای متدین، مذهبی و کارگر در روستای باغلی مرامه از توابع مینودشت دیده به جهان گشود.

 شغل پدرش او کشاورزی بود؛ ولی چون خودش مالک زمین نبود مجبور شد برای تأمین مخارج خانواده پرجمعیت خود در زمین‌های دیگران کارگری کند. همین امر سبب می‌شد هر ساله برای کار در روستاهای مختلف ساکن شوند به‌گونه‌ای که شهید دوران کودکی‌اش را در چندین روستا از جمله سارجیکو و نامتلو سپری کرد.

 تا اینکه زمان رفتن او به مدرسه فرارسید. او تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان شهیدنادرخانی در جعفرآباد نامتلو آغاز کرد و در سال ۵۷ موفق شد دوره ابتدایی را به پایان برساند.

 در همان سال‌ها با وجود سن کم خود در راهپیمایی و تظاهرات در شهرهای علی‌آباد و خان ببین شرکت می‌کرد. او همواره از حامیان انقلاب و امام امت بود و توصیه‌اش این بود که انقلاب را رها نکنید که انشا اله این انقلاب برای مستضعفان منشأ خیر و برکت است.

 او در سال ۵۸ وارد مدرسه راهنمایی شهید موسوی در روستای دارکلاته شد؛ ولی بعد از پایان سال اول راهنمایی ترک تحصیل کرد و در کار کشاورزی به پدر خود کمک می‌کرد.

 از جمله ویژگی‌های برجسته اخلاقی او حس وطن‌دوستی و خدمت به کشور بود. شهید همیشه سعی داشت با رفتار و کردار خود جامعه را به‌سوی پیشرفت ببرد.

 بعد از پیروزی انقلاب با حضور در بسیج و مجالس برای ایجاد آرامش و امنیت در کشور و حفظ دستاوردهای انقلاب و دفاع از خون شهدا تلاش می‌کرد. او به انجام واجبات دین و احکام بسیار اهمیت می‌داد و لحظه‌ای از نماز و روزه‌اش غافل نمی‌شد. حضور در مساجد و مراسمات مذهبی و جلسات دعا از او جوانی مذهبی و مؤمن به بار آورده بود که مورد تحسین همگان قرار داشت.

 در دوران جنگ تحمیلی و قبل از اعزام به خدمت به‌صورت داوطلبانه در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل حاضر شد و ۵ ماه در مریوان از خاک کشورش دفاع کرد. او همچنین قبل از اعزام به خدمت سربازی با دختری از اقوام خود ازدواج کرد و در تاریخ بیست بهمن سال ۶۳ به خدمت رفت. در زمان حضورش در جبهه صاحب فرزند دختری شد که با تولدش شادی را در زندگی برای او به ارمغان آورد.

 شهید دروهی ۱۶ ماه با تمام وجود از خاک کشورش دفاع کرد در روز شهادتش او سر پست نگهبانی بود وقتی متوجه شد یکی از دوستانش که برای شناسایی رفته بود شهید شد با اصرار زیاد برای بازگرداندن جسدش به جلو رفت و وقتی جنازه او را پیدا کرد در موقع برگشت به عقب یک مین زیر پایش منفجر شد و بدین ترتیب در تاریخ بیست و هشت فروردین سال ۶۵ با جوانمردی و رشادت در مریوان به درجه رفیع شهادت نایل گردید.

 پیکر این شهید بزرگوار بعد از تشییع باشکوه در علی‌آباد و نامتلو در تاریخ چهارم اردیبهشت سال ۶۵ طبق وصیت خود ایشان در قبرستان امامزاده قاسم در گلزار شهدای دلند به خاک سپرده شد.

روحش شاد و یادش گرامی باد.

انتهای خبر/