به گزارش گلستان ما ؛ اصل واژه دموکراسی به معنی حکومت مردم بر خودشان و از اصطلاحات یونانی است. در یونان قدیم دولت شهرهایی وجود داشت که هر کدام با ‏اینکه یک شهر بودند ولی دولتی مستقل با همه اجزایش برای خودشان داشتند. اساس حکومت بر مردم استوار بود. ایران قدیم نیز با تشکیل ‏ساتراپ‌هایی(ایالت) مستقل این رویه را طور دیگری زیر نظر یک پادشاه و با داشتن حکومت مرکزی اداره می‌کرد. ساتراپ‌ها استقلال عمل داشتند.

‏در قرون جدید واژه‌ای به نام ناسیونالیسم یا همان ملی گرایی ایجاد شد. در درون این ناسیونالیسم یا ملی گرایی که حول محور وطن پرستی و ‏سایر اجزاء انسجام دهنده وحدت ملی می‌چرخید، اقوام خُرد درون یک حوزه جغرافیایی وسیع‌تر نیز به این فکر افتادند که همگام با نگاه ملی ‏گرایانه که خیلی قوی هم نبود، نگاهی قوم گرایانه به پدیده‌های سیاسی و اجتماعی داشته باشند.

هر قومی که در محدوده جغرافیایی مستقل نبوده ‏و به دور از ساختار سرزمین مستقل بوده و پذیرفته باشد که درون ساختارهای سیاسی قبلی به موجودیت خود ادامه دهد، در تصورش قوم گرایی و ‏قبیله پرستی وجود دارد.

در همه جای دنیا این وضعیت قومی و خواست‌های آنها برای ادامه حیات اجتماعی و سیاسی و مشارکت بیشتر در نهادهای ‏سیاسی و اجتماعی وجود دارد. البته این وضع خود یکی از عناصر ضعف وحدت ملی است و ممکن است حتی به خروج نیروها از دایره متمرکز ‏وحدت ملی منجر شود که این بحث خود در مقوله امنیت می‌گنجد. اما بحث ما مربوط است به قبول دموکراسی و مردم سالاری همه اقوام و فرق ‏اما با یک نگرش منطقه ای نه ملی. ‏

درسرزمین ایران اقوام بزرگی مثل کرد، ترک، عرب، ترکمن، بلوچ و در اطراف ما ادیان بزرگ زندگی مسالمت آمیزی داشته و می‌توانند محور ‏توسعه ملی قرار گیرند. البته اقوام فارس دیگری هم درون این دایره توانسته اند باز دایره قومیت را وسیع‌تر کرده و لر، سیستانی، گیلانی، مازندرانی ‏و بعضاً حتی مهاجرین یک منطقه دیگر که در اقلیت نسبت به سایر مهاجران قرار دارند را نیز نام برد.

مشکل از آنجا آغاز می‌شود که یا مذهب را ‏به عنوان یکی از مولفه‌های این انسجام گریزی در نظر می‌گیریم و یا اقلیت و مهاجر بودن را. آنچه مهم است، آن است که به راحتی نمی‌توان این ‏مشکل را حل کرد و انتظار داشت اقوام و فرق مختلف همه خواسته‌های قومیت خود را رها کرده و با بقیه هم‌ساز شوند.‏

‏ دو چیز می‌تواند این انسجام را به منظور رسیدن به همگرایی و به تبع آن توسعه حفظ کند. یکی احترام به عقاید و مذاهب همدیگر و گرد آمدن ‏حول محوری بجز مذهب که آن ایرانی بودن بوده که منافع ملی از ریز مولفه‌های آن است. این حرف بدان معنی نیست که منش ملی گرایی بجای ‏مذهب درگیر سیاست شود، بلکه مقصود آنست که مذهب آغشته اختلافات سیاسی اقوام و خصوصاً فرق نشود.

دیگری حزب پذیری و داشتن ‏مرامی بجز قومیت است که می‌تواند ما را حول محور منافع ملی متمرکز نماید. در این صورت است که فارغ از دید قوم گرایی، شایسته سالاری و ‏نخبه گرایی ترویج پیدا کرده و می‌تواند نظام جمهوری اسلامی ایران را در عرصه‌های سیاسی، فرهنگی و اقتصادی و حتی امنیتی توسعه بخشیده ‏و شاهد آن باشیم که افرادی پخته‌تر بتوانند قوای موجود را اداره نمایند.‏

با درون گرایی اقوام و فرق، ما این فرصت را از دست داده و حتی آن را به چالش بدل کرده‌ایم. بیشتر نگاه ما به این سمت و سو رفته است که ‏چگونه بتوانیم با ائتلاف‌های شکننده و غیر منطقی که خود می‌تواند موانعی برای عدالت اجتماعی حتی برای خود اقوام گردد، راه را بر دیگری سد ‏کنیم. این وضع طوری ادامه یافته است که هر گاه یکی بر کوس پیروزی بزند، دیگری تا سال‌ها باید صبر کند تا نقشه‌ای طرح کند که حتی ضعیف‌‏ترین انسان‌ها را هم که شده بر مسند قدرت بفرستد که از غافله عقب نماند. یا اگر کسی از یک طرف به مسندی دست یابد، دیگری را به طور کامل ‏فراموش کرده و فقط برای قومیت خود تلاش کند. هر دوی این وضع نا مطلوب بوده و امنیت ملی ما را با خطر جدی در دراز مدت روبرو می‌کند. ‏

بی شک انسجام و وحدت ملی یکی از خصیصه‌ها و شاخصه‌های توسعه همه جانبه است. همه ما باید به فکر این باشیم که یک ملت و یک کشور ‏بوده و منافع مشترکی را دنبال کنیم. اگر یکی به کاری گماشته می‌شود، تنها به فکر خود، اطرافیان خود و قوم، قبیله و شهر خود نباشد. همه ما از ‏یک جا برخاسته، منافعی مشترک داشته و سال‌ها باید بر سر یک سفره ارتزاق کرده و به یک چیز بیندیشیم. یار و غمخوار یکدگر باشیم تا بسازیم ‏میهنی آباد.

ان شاء الله.‏

انتهای پیام/