به گزارش گلستان ما، این روزها افکار عمومی کردکوی که قاطبۀ آن را نیروهای ارزشی و دلسوختۀ نظام تشکیل داده و بخش اعظم آرشیو انقلاب و دفاع مقدس با نام آنها عجین شده است، مسئولان کردکوی و در راس آن بنیاد شهید را گزینۀ مناسبی برای دریافت کارت زرد می دانند.

یک روز دلسوختگان انقلاب و ارداتمندان واقعی شهدا که حتی لحظه ای درگیر بودن با مسائل روزمره و مشکلاتی که لازمۀ زندگی در دنیای پر زرق و برق مادی است، آنها را از توجه به ارزشها یی که غرور و امنیت امروز خود را مدیون سر سپاری جوانان بی ادعای دیروز می دانند، غافل نکرده است، از میزبانی نا مناسب و نا مهربانی با شهدای گمنام زبان به شکایت باز می کنند و روز دیگر، نا مهربانی با مادر یک شهید دفاع مقدس، از زخم های آنان سر باز می کند.

متاسفانه، خبرها حکایت از آن دارد که پنج شنبه گذشته، مادر شهید عیسی نورمحمدی که در 19 اردیبهشت سال 65 در راه دفاع از میهن به افتخار شهادت نائل شد، دار فانی را وداع گفته و به فرزند شهیدش پیوست.

مردم روستای بالاجاده و آنانکه می دانند حقی که که شهدا بر گردن ما دارند، تمام شدنی نیست؛ لحظه ای از انجام وظیفه و تشریفات وداع با مادر یک قهرمان کوتاهی نکرده و از روزی که این مادر مهربان در بیمارستان روزگار می گذراند، تمام مساعی خود را در جهت تکریم و پر نمودن جای خالی شهید در لحظات پایانی عمر مادر ایشان به کار گرفته اند؛ اما دریغ از یک احوالپرسی نا قابل از سوی مسئولان شهرستان و بنیاد شهید.

با وجود آنکه خانوادۀ شهدا باخداوند جهان آفرین معامله کرده و کمترین چشم داشتی به نگاه ترحم آمیز مسئولان نداشته و حتی چشم به راه بودن برای توجه مسئولان را ضایع شدن اجر اخروی خود می پندارند اما، رییس دولت اعتدال بر اساس یک سنت حسنه و در خور تحسین، روزهای پایانی هر هفته را به دلجویی و تکریم از خانوادۀ شهدا و ایثارگران اختصاص داده و تا کنون نیز بر این امر ابرام ورزیده است اما متولیان امر در شهرستان کردکوی، بر مدار کدام هدف در حرکتند؟

این آقایان سرشان به کجا گرم است که ارزشها را فراموش کرده اند؟

وظایف ذاتی آنها در روزهایی که جامعۀ ایرانی از کم رنگ شدن ارزشها به شدت رنج می برد، در راستای کدام مولفه ها تعریف می شود؟

این آقایان در پی خلق کدام حماسۀ نو هستند که رخدادی با این عظمت، از منظر نگاهشان پنهان مانده است؟

این روزها اذهان عمومی و جوانانی که هجمۀ عظیم تبلیغات رسانه ای و بمباران فرهنگی غرب امانشان را بریده است به مسئولیت پذیری و حمایت معنوی کدام دستگاه دل خوش کنند؟

آیا تهیۀ چند برگ کاغذ تسلیت و ابراز هم دردی در توانتان نبود و یا احیاناً نیاز به پیش بینی در لایحۀ بودجۀ سالانه بود که از ارسال آن دریغ ورزیده اید؟

آیا مشغلۀ فراوان و رسیدگی به امور مملکت، آنقدر شما را به خود مشغول کرده بود که افتخار شرکت در مراسم ختم مادر شهید را از شما دور کرده است یا اینکه نبود رسانه ها و دوربین های تلویزیونی، اشتیاق شما برای ادای وظیفه را کور کرده است؟

فرماندار، بخشدار و بنیاد شهید، وظایفشان در چه راستایی تعریف شده است ؟

آیا تنها سپاه باید این بار سنگین را به دوش بکشد؟

نویسنده : اسماعیل البرزی