به گزارش گلستان ما، صادرات نفت دشمن انجام می شد اما چوب لای چرخ صادرات نفت ایران گذاشته می شد از این رو عملیات مروارید در ۶ آذر ۵۹ علیه بزرگترین پایانه نفتی دشمن طراحی شد. سکوی البکر و الامیه نبض اقتصاد بعثی ها بود.

دریادلان ارتش با پشتیبانی هوانیروز به این دو سکوی نفتی حمله کردند دو ناوچه و چندین جنگنده دشمن که برای کمک آمده بودند، منهدم شدند.

شب که شد نیروهای تازه نفس صدام وارد عمل شدند، تصور این بود که نیروهای ایرانی خسته اند اما وقتی یک شناور بعثی ها غرق و دو شناور دیگر آبکش شد، تازه نفس های صدام به منطقه ام القصر گریختند.

چند ساعت بعد یعنی در سپیده دم هفتم آذر ۵۹ درگیری برای بار سوم در دریا شروع شد تصور بعثی این بود که دریادلان ارتش ایران هم خسته اند و هم خواب زده، هم مجروح اند و هم تشنه. دشمن حتی از پشتیبانی لجستیکی آمریکایی ها تا اطلاعات ماهواره ای آواکس های فرانسه بهره برد اما مقاومت رزمندگان ناوچه پیکان سختر از تصورها بود.

نبرد تا ظهر ادامه یافت دلاوران ناوچه پیکان هرچه سلاح داشتند نثار دشمن کردند در دل دریا بودند اما تشنه در میان کوهی از آتش قرار گرفتند چندین موشک به سوی ناوچه پیکان روانه شد و آنها برای همیشه در دریای خاطرات رشادت دلیران ایران فرو رفتند.

در عملیات مروارید نیمی از توان دریایی دشمن تا پایان جنگ گرفته شد و بزرگترین پایانه نفتی شان در خلیج فارس منهدم شد.

در بازخوانی عملیات مروارید هر عقل سلیمی درمی یابد که اگر قرار باشد ایران از آبهای خلیج فارس، سودی نبرد دیگران هم نانی نخواهند برد.

نویسنده: احمد ملاشاهی

انتهای پیام/