به گزارش گلستان ما، فرار رو به جلو تاکتیکی است که معمولا توسط برخی سیاستمداران فشل و ناتوان، برای رهایی از بند پاسخگویی به‌کار برده می‌شود‌‌. تاکتیکی که از طریق مکانیسم‌های متعدد سعی خود را بر آن می‌گذارد تا نقطه‌ی هدف مصادیق کم‌کاری و ضعف به فراموشی سپرده شده و به‌جای انبوه مشکلات و خرابکاری‌ها، دستاوردها‌ی ساختگی بی‌پشتوانه برساخت شوند. این دقیقا همان کاری‌ست که این روزها حسن روحانی و جریان اصلاحات انجام می‌دهند.

اخیرا حسن روحانی طی جلسه‌ای ضمن انتقاد از شرایط موجود، اظهار داشته‌است که با دولت و مجلس اقلیت نمی‌شود انسجام داخلی و توان حل مشکلات ایجاد کرد!

این اظهارات روحانی و ادعای جمهوریت‌ درحالی‌ست که در انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم وی تنها با اختلاف ۲۵۰ هزار رای توانست به حداقل رای مورد نیاز ریاست جمهوری برسد.

جالب اینجاست که روحانی هنگام تحویل پست ریاست جمهوری، محبوبیتش به کمتر از ۹ درصد رسید و با یدک‌ کشیدن عنوان منفورترین رئیس‌جمهور ایران، پاستور را ترک کرد.

البته فارغ از همه این مسائل، عملکرد ویران کننده حسن روحانی را باید مهمترین عامل عدم مشارکت مردم در انتخابات‌های سه سال اخیر دانست. نه‌تنها ناتوانی دولت روحانی در تحقق وعده‌هایی همچون بستن پرونده هسته‌ای، رشد اقتصادی ۸ درصدی، بازگرداندن اعتبار به پاسپورت ایرانی، گشایش‌های فرهنگی و برخی آزادی‌های اجتماعی مورد غیظ طرفدارانش قرار گرفت، بلکه ضربات جبران ناپذیری نیز بر پیکره اعتماد عمومی وارد آورد.

او ارثیه‌ای گران‌بار برای دولت بعد به یادگار گذاشت. رشد منفی اقتصادی ۸ درصد، افزایش ۷۰۰ درصدی قیمت ارز از ۳ هزارتومان به ۲۳ هزارتومان، افزایش ۶۷۴ درصدی قیمت مسکن در تهران، افزایش ۳ درصدی نرخ بیکاری جوانان، افزایش ۳۲۶ درصدی بدهی دولت به بانک مرکزی و موارد متعدد دیگری از این افزایش‌های منفی، همان متروکه‌ای است که او برای آیندگان به یادگار گذاشت. میراثی که کمر اقتصاد این کشور را شکاند و مستضعفان را زیر چکمه‌های سرمایه‌داری لگدمال کرد. اما مهترین میراث روحانی هیچکدام از این موارد نیست. مهم‌ترین میراث روحانی برای دولت سیزدهم نابودی اعتماد عمومی به نظام و ناامیدی مردم بود. بی‌اعتمادی‌ و ناامیدی‌ای که اثر خود را با کاهش مشارکت در انتخابات نمایان کرد و جمهوریت را به قتلگاه برد.

انتهای پیام/