به گزارش گلستان ما به نقل از کلاس بیست؛ سال تحصیلی جدید 97-1396 آغاز گردیده است و دوباره، کوچه ها و خیابان های شهر و روستاهایمان، لبریز از عطر دل انگیز قدم های پاک پسران و دختران عزیزمان شده که در پی کسب دانش و معرفت، به سوی کلاس های درس مدرسه و دانشگاه، روانه می شوند.

آنان نزدیک به سه ماه از تابستان خود را به ظاهر از کتاب و درس و مطالعه دور بوده اند. اگرچه برای برخی از ایشان، تعطیلی و استراحت، معنا و مفهومی نداشته است و ندارد. برخی به دنبال مطالعه ی بیشتر و گذراندن کلاس های علمی تقویتی و جبرانی و کنکور رفته اند.

 عدّه ای هم در پی کسب مهارت های فنّی و حرفه ای و بعضی هم به دنبال کمک خرج بودن خانه و کمک به وضعیّت اقتصادی خانواده. برخی هم فقط خواب و خوراک و استراحت و تفریح.

به هرحال، فرقی نمی کند. اقتضای سنّ و سال کودکی، نوجوانی و جوانی است و شرایط فعلی روزگار ما این است. اگرچه، همه ی ما پدران و مادران نیز این دوران را سپری کرده ایم و اخلاق و رفتارمان، کم و بیش، بی شباهت به وضعیّت کنونی فرزندانمان است امّا تفاوت های بسیاری هم وجود دارد. در نوع پوشش، سلیقه های غذایی و ذائقه های جدید، امکانات و شرایط تحصیلی متفاوت و... همگی نشان از گذر نسل جدید از نسل پیشین و نگاه ها، باورها و انتظارات تازه از زندگی است.

به نظر می رسد، بین نسل گذشته، نسل کنونی و نسل آینده ای که رو به شکل گیری است، اختلافات فکری و رفتاری آشکاری در حال بروز و ظهور است.

وقتی چهارده قرن پیش، مولای متّقیان، حضرت علی (ع) خطاب به مردم عصر خود فرمودند: "فرزندانتان را بر آداب خود تربیت نکنید؛چرا که آنها برای[آینده و]زمانی غیر از زمان شما آفریده  شده اند. " (ابن ابی الحدید، معتزلی، شرح نهج البلاغه، ج۲۰، ص۲۶۷) لزوم توجّه جدّی به بنیان های خانه و خانواده دیده می شود.

برای مشکلات بوجود آمده در جامعه ی کنونی ما و خطراتی که پیش روی خانواده و فرزندانمان است، هیچ کسی حق ندارد گناه و کوتاهی در انجام وظایف خود را به گردن دیگری بگذارد.

همگی مان در بوجود آوردن مشکلات جامعه و بویژه کوتاهی در انجام وظایف نسبت به نسل کودک، نوجوان و جوانمان مقصّریم و هر کسی می بایست به سهم خود، بار این غفلت از مشکلات را بر دوش بکشد، با شهامت آنرا بپذیرد و البتّه به دنبال برطرف نمودن و حلّ مشکلات باشد.

یک ضلع این مثلّث، خانه و خانواده و تربیت مناسب و برخوردهای کلامی و رفتاری پدران و مادران است.

پدر و مادری که تا پاسی از نیمه شب، در میهمانی این و آن هستند و یا میهمانی می دهند(این سخن نه بدان معناست که از روابط اجتماعی و صله ی ارحام دوری کنیم. چرا که یکی از آموزش های مناسب روابط اجتماعی، دید و بازدید اقوام و آشنایان و دوستان و به معنایی وسیع تر، صله ی ارحام است. منظور، میهمانی های بیش از حد و خارج از عُرف است) و یا تا بامدادان، در پای تلویزیون و یا ماهواره می نشینند و از شبکه ای به شبکه ای دیگر، نگاهشان و حواسشان قطع نمی شود، چگونه  می توانند فرزندانشان را صبح اوّل وقت و با فراهم نمودن صبحانه ای مختصر، راهی مدرسه و دانشگاه نمایند؟!

و آن دانش آموز یا دانشجویی که تا پاسی از شب یا دمدمه های صبح، با پدر و مادرش به بیداری گذرانده، چگونه می تواند به مطالعه و یا انجام تکالیف درسی اش بپردازد و در کلاس درس، با چشمانی خواب آلوده و جسمی خسته و فرسوده، به سخنان معلّم و استادش گوش فرادهد و مطلبی را بیاموزد؟!

پدر و مادری که به هر مناسبتی و برای در امان ماندن از گریه ها و بهانه جویی ها و لجبازی های فرزندانشان، امتیازات غیرمنطقی و شگفت آوری را در سبد انتظارات نامعقول جگرگوشه هایشان  می گذارند تا به خیالی واهی و با استدلاهایی همچون: سرخورده نشدن جلوی دوستان، کم نیاوردن و فخرفروشی در برابر اقوام و بستگان و یا ترغیب و تحریک برای ادامه ی تحصیل و موفّقیّت درسی و یا عدم بهانه جویی و پرخاشگری، آبی بر آتش خواسته های نامربوط و نامعقول و توقّعات بیش از حدّ فرزندانشان بریزند، چگونه قادر خواهند بود سنگرهای مقاومت در برابر زیاده خواهی های آنان را از دست ندهند و سر تسلیم در برابرشان فرود نیاورند؟!

از همه ی اینها که بگذریم، برخی خصایص و رفتارهای نامناسب والدین، تأثیر بسیار نامناسبی در شکل گیری شخصیّت فرزندانشان در مدرسه و دانشگاه و بطور کلّی، در میان مردم و جامعه می گذارد. از جمله: دروغ و دروغ گویی و ترویج و تأکید بر جملاتی غیرواقعی در محیط خانواده، عدم رعایت بهداشت فردی و عمومی و پاکیزه نگه نداشتن محیط زیست، عدم رعایت پوشش مناسب، حتّی در حریم خانه و خانواده و در مقابل چشمان فرزندان، اگرچه هنوز به سنّ بلوغ و تشخیص نرسیده باشند و نیز بی توجّهی به آراستگی ظاهری و فردی، بکار بردن کلمات و عبارات زشت و رکیک و ناشایست نسبت به یکدیگر در محیط خانه، عدم اعتماد به یکدیگر و نداشتن روحیّه ی شادی و نشاط در خانواده، ترویج فرهنگ غلط چشم و همچشمی و یا بدبینی به دیگران با نگاه حسادت و... می تواند در تأثیرپذیری فرزندان از رفتارهای غلط ما والدین و ترویج و گسترش و نشان دادن آن در محیط تحصیل و اجتماع، سهم بسیار زیادی داشته باشد.

به نظر می رسد ما پدران و مادران در وضعیّت فعلی جامعه ی امروزمان، برای تربیت فرزندانمان، راهی بسیار سخت و طاقت فرسا در پیش رویمان داریم.

آغاز سال تحصیلی جدید، فرصت مناسبی برای بازنگری در برخی رفتارها و برنامه های نامناسب اولیای عزیزی است که همه چیز خود را فرزندانشان می دانند و تمام سعی و تلاششان برای خوشبختی و سعادت آنان است.

- دوست بودن با فرزندان، بهترین روش برای ایجاد رابطه ای عاطفی، صمیمانه و مؤثّر در حلّ مشکلات و معضلات احتمالی پیش روی دختران و پسران عزیزمان است.
- پایین آوردن سطح انتظارات و توقّعات فرزندان و مقاومت در برابر زیاده خواهی های آنان(در مسائلی همچون: امکانات رفاهی، پوشاک، خوراک و. . . )، با هدف تربیت و پرورش سالم و سازنده ی ایشان برای روزها و سال های سخت در آینده است.

- ارتباط مداوم خانه و مدرسه و جویا شدن وضعیّت اخلاقی، رفتاری و علمی فرزندان، با مراجعه مستمر به محلّ تحصیل آنان.

- محدود نمودن استفاده ی بی رویّه و مستمر از تماشای تلویزیون در خانه و در عوض، اختصاص زمان بیشتر اعضای خانواده برای باهم بودن.

- حذف گوشی تلفن همراه از سبد خانه و خانواده تا 15سالگی و محدودیّت و کنترل گوشی تلفن همراه فرزندان 15سال به بالا.

متأسّفانه، استفاده ی بی رویّه و نابجا از تلویزیون و تلفن همراه، موجب بروز مشکلات فراوان و سدّی محکم در برابر تلاش ها و توانمندی های سالم جامعه ی امروزی و نسل فعلی نوجوانان و جوانان گردیده و عقب ماندگی علمی، فرهنگی و اخلاقی را به دنبال داشته است.

- کنترل و محدودیّت استفاده از وسایل رایانه ای از قبیل: لپ تاپ، کامپیوتر و تبلت و عدم اجازه به فرزندان در استفاده از بازی های خشن رایانه ای.

- تأکید و تشویق فرزندان به آموختن رشته های فنّی و مهارتی در کنار درس و مدرسه و بویژه در طول تابستان با هدف آماده سازی برای ورود به زندگی اجتماعی در آینده ای نزدیک.

ضلع دیگر این مثلّث، خود پسران و دختران و به زبانی، دانش آموزان و دانشجویان کنونی ما هستند. آنها می بایست بر این نکته واقف باشند که سطح انتظارات و توقّعاتشان از والدینشان، باید بر اساس شرایط اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و توانمندی های فردی شان باشد. ضمن آنکه اگر به دنبال توانایی خود در میان همسالان و همنوعان و در اجتماع هستند، لازم است دانایی شان را افزایش دهند. چرا که:  " توانا بُوَد، هرکه دانا بُوَد / ز دانش، دل پیر، بُرنا بُوَد"

ضلع آخر این مثلّث، نگاه دلسوزانه ، مدبّرانه و مسئولانه ی مسئولین کشور است.  فرقی نمی کند. می خواهد مسئول عالی رتبه در تهران باشد یا استان یا شهرستان.

اگر قرار باشد مسئولین ما، سنگ نگرانی برای آینده کودکان و نوجوانان و جوانان این سرزمین و در معنایی وسیع تر، سنگ نگرانی ایران را به سینه بزنند و فقط در حدّ کلام و شعار، اکتفا نمایند و دلخوشی شان به برگزاری جلسات و همایش های نمادین و ظاهری و پُرزرق و برق باشد و دیگر هیچ، باید منتظر شکاف و گُسست این سه ضلع و دوری آنها از یکدیگر باشیم. شکافی که هر روز عمیق تر و نگران کننده تر می شود.

- وقتی در شهرستان های کمتر توسعه یافته ای همچون کلاله، گالیکش، مراوه تپّه، مینودشت و... هیچ فرصت تفریحی سالم و سازنده و یا امکانات سرگرم کننده ی مناسب، برای نسل امروزمان به چشم نمی خورد. . .

- وقتی با وجود زمین های فراوان در سطح شهرستان و حومه ی آن، از کمترین امکانات سرگرمی و تفریحی، خبری و اثری نیست و به عنوان مثال، حتّی یک پیست موتور سواری یا دوچرخه سواری برای خیل عظیم علاقمندانش وجود ندارد تا انرژی سرشار خود را تخلیه نمایند، حتماً باید نظاره گر تک چرخ زدن و حرکات نمایشی نامناسب و خطرناکشان در سر کوچه و خیابان و چهار راه های شهر و روستایمان باشیم. . .

- وقتی از برنامه های فرهنگی و هنری سالم و شاداب و سرزنده در شهرمان هیچ خبری و اثری نیست، قطعاً ردّپای دختران و پسرانمان را در مجالس نامتعارف و مخفیانه باید ببینیم و بدون شک، باید منتظر نسلی افسرده، غمگین و عصبی باشیم. . .

- وقتی پسران و دخترانمان از کمترین امکانات ورزشی هم محروم هستند، حتماً باید منتظر بحث و جدال های بیهوده و دعواهای خانوادگی و خیابانی باشیم و یقیناً باید آدرس حضور و سراغشان را در تنگه ی مینودشت و چشمه ی آقسو و دریاچه ی مصنوعی گنبد و ناهارخوران گرگان و. . . بگیریم که قلیان بدست، به ما بزرگترها لعن و نفرین می کنند و هیچ اعتبار و ارزشی هم برای حرفهایمان قائل نیستند و...

یک روی سخن نیز با جامعه ی عزیز فرهنگیان و مدیران و معلّمین دلسوز و سخت کوش است. برای تعلیم و تربیت دانش آموزانمان که همچون فرزندانمان برایمان عزیز هستند، باید بجا و مناسب سختگیری نمود. درسمان را با زمزمه ی محبّت و عشق و انسانیّت همراه سازیم تا " اطفال گریز پای را جمعه به مکتب بیاوریم ".

اگر هم کسی اهمیّت درس خواندن را ندارد، نمره ی بیهوده به او دادن و او را به پایه و کلاسی بالاتر فرستادن، خطایی بس بزرگ و نابخشودنی است. چرا که درباره ی چنین کسانی اگر اغماض شود و کوتاهی و بی تفاوتی در علم و اخلاق و معرفتشان نادیده گرفته شود، ظلم به انسانیّت و سرزمین عزیزمان ایران است.

قرار نیست که همه ی دانش آموزان، تحصیلات و مدارج علمی عالی رتبه ی دانشگاهی را کسب نمایند و در اداره و ارگانی، کارمند و حقوق بگیر دولت بشوند !!

مشاغل و حرفه های فراوانی هست که با گذراندن تحصیلات اوّلیّه و کسب مهارت های لازم، می توانند نیازهای جامعه را فراهم نموده و برای صاحبان آن مشاغل، بسیار سودمند باشند.

یادمان باشد، اگر در نظام آموزش و پرورش و تعلیم و تربیت هر سرزمینی کوتاهی بشود، به مثابه آن ضرب المثل معروفی خواهد بود که گفته شده:
" اشتباه یک پزشک، در زیر خاک دفن می شود. . .
 اشتباه یک مهندس، بر روی خاک سقوط می کند. . .
 امّا اشتباه یک معلّم، بر روی خاک راه می رود و جهانی را به نابودی می کشاند. . . "

انتهای پیام/