به گزارش گلستان ما، علی منصوری رضی در یادداشتی با عنوان ««ملت حسینی» پاسدار انقلاب اسلامی» به ویژگی‌های مکتب حسینی پرداخت و نوشت.

السلام علیک یا اباعبدالله...

از مقدم او، عالم شد دلشاد

فطرس مَلَک، گردیده آزاد

زمان می‌گذشت و آفرینش خلقت منتظر مولودی بود که طلایه‌دار نصرت دین نبوی خواهد شد؛ ستاره‏‌ها به پیشوازش می‌‏آیند و ماه، در پیشانی‌اش پنهان می‌‏گردد و آسمان، در چشمانش حلقه می‌زند و خورشید شرمنده قامت رسای اوست و عندلیبان نغمه‌سرای خوش الحان تولد اویند.

او از دامن پاکیزه‌ترین زنان عالم پا به عرصه هستی خواهد گذاشت؛ که مادر مصداق سوره کوثر و پدر به منزله هارون نسبت به موسی برای حضرت محمد (ص) است.

شأن حسین برای اسلام بدانگونه است که پیامبراکرم  (ص) می‌فرماید: حُسَيْنٌ‏ مِنِّي‏ وَ أَنَا مِنْ حُسَيْن؛ آری او از تبار پاکانی است که محل رفت و آمد فرشتگان با پیشوایی آخرین خاتم انبیاء است او صاحب خانواده‌ای است که آیه تطهیر در شأن آنان نازل گردید إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذهِبَ عَنكُمُ الرِّجسَ أَهلَ البَيتِ وَيُطَهِّرَكُم تَطهيرًا و آیه مباهله در شأن خاندان پاکش نازل گشت: ندع أبنائنا و أبنائکم و نسائنا و نسائکم و أنفسنا و أنفسکم؛ و زیباترین خلقت یک برهان بر حقیقت اسلام و شکست دشمنان اسلام گشت.

حسین شاهد مظهر ظهور اخلاص و انفاقِ سوره انسان است، حسین در کانون گرم خانوده‌ای پرورش یافت که پدر و مادری همانند علی و فاطمه داشته و شیرازه جانش با نور قرآن پرورش یافت، اگر قرآن، اسلام مکتوب است و مشعل هدایت و حکمت؛ امام مشعلدار قرآن و الگوی حکمت و چراغ راه و رسم خوب زیستن است.

آری حسین (ع) تابلو حقیقی رستگاری و مسبب انگیزش آن است، او مشعل فروزانی است بر تارک تاریخ بشریت، تا حق و باطل تمیز داده شود آری حسین (ع) در کلام نمی‌گنجد او فراتر از کلام است؛ زیرا او مظهر صفا و صمیت است.

حسین باطن مهر وعطوفت و خالق آزادی و آزادگی؛ او سرآمد استقامت است و بندگی؛ حسین (ع) آینه تمام عیار گذشت و ایثار در کالبد یک عبد حقیقی در برابر مولایش؛ دعای سراسر نورانی عرفه گوشه‌ای از احسان حسین در راه شناخت خالق هستی بر بشریت است.

آنگاه که می‌فرماید: «معبودم مرا به حقایق اهل قرب محقق کن و به راه و روش اهل جذب ببر، معبودم به تدبیرت نسبت به من مرا از تدبیرم و به اختیارت از اختیارم بی‌نیاز گردان و مرا به جایگاه‌های بیچارگی‌ام آگاه کن؛ معبودم مرا از خواری نفسم نجات ده و از شک و شرکم پاک کن و پیش از آنکه وارد قبر شوم، از تو یاری می‌جویم، پس مرا یاری ده و بر تو توّکل می‌کنم، پس مرا وامگذار و از تو درخواست می‌کنم، پس ناامیدم مکن و در احسان تو مشتاقم، پس محرومم مگردان و خود را به تو منسوب می‌کنم، پس دورم مکن و در آستانه تو می‌ایستم پس مرانم».

آری حسین (ع) ترسیم‌کننده حقیقت تاریخ در مقابله با ظلم ظالم در طول تاریخ است، او تجلی‌گاه راه و رسم وفاداری و طریق عبودیت است؛ حسین (ع) کلام حق و خیزش همیشه در مسیر تاریخ، در مصاف با اهریمنان دون صفت؛ حسین خود مکتب است و نشانه‌ای بر امر به معروف و نهی از منکر؛ حسین (ع) نه بزرگ بر تمامی یزیدیان زمان در تمامی اعصار؛ او در برابر تمامی پلشتی‌ها ایستاد تا بشریت ایستادن حقیقی را بیاموزد و هرگز زیربار سلطه‌گران و طواغیت نرود «مثلی لا یبایع مثله» یعنی کسی مانند من نمی‌تواند با کسی مانند یزید بیعت کند.

حسین چراغ روشنایی بخشی است که هرگز خاموش نخواهد شد و کشتی نجاتی است که هیچ طوفانی آن را از مسیرش منحرف نخواهد کرد، او مِصباحُ الْهُدی وَ سَفینَهُ الْنِّجاة است، میلادش که روز پاسدار نامگذاری شده بر پاسداران عزیز و شیفتگان آن حضرت مبارک باد.

انتهای پیام/