به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «گلستان ما» به نقل از مهر، غلامرضا خارکوهی اظهار کرد: در مهرماه سال ۵۷ که امام خمینی از عراق به روستای «نوفل لوشاتوی فرانسه» تبعید شد، مقامات فرانسه برای امام فرش قرمز پهن نکرده بودند، بلکه با بی‌مهری و اکراه امام را پذیرفتند.

این تاریخ نگار افزود: در سال‌های اخیر برخی از نا آگاهان و یا مغرضان چنین القا می‌کنند که تبعید امام خمینی به فرانسه در ۱۳ مهر سال ۵۷ با دعوت دولت آن کشور و نقشه از پیش طراحی شده آمریکا و اروپا و برخلاف میل شاه بوده است. این نظریه با هر هدف و نیتی بیان شده کاملاً اشتباه است.

خارکوهی با اشاره به دلایل اشتباه بودن اینگونه شایعات گفت: زمانی که در تاریخ ۱۳ مهر سال ۵۷ امام خمینی از عراق به فرانسه تبعید شد، رئیس جمهور این کشور غربی و مدعی آزادی، چند بار از شاه استعلام کرد که آیا آیت الله خمینی را در فرانسه نگه دارد یا خیر؟ شاه ایران از رئیس جمهور فرانسه خواهش کرد که او را در آنجا نگه دارد تا از مرزهای ایران دور باشد و صدای اعتراضش به ملت ایران نرسد. چنان که شاپور بختیار- آخرین نخست وزیر شاه- در خاطراتش یاد کرد که ژیسکار، رئیس جمهور وقت فرانسه، به خواهش محمدرضا شاه آیت الله خمینی را در خاک فرانسه پذیرفت، شاه امیدوار بود که به برکت دور کردن او از مرزهای ایران، بتواند نفسی تازه کند، غافل از اینکه از این نظر پاریس یا نوفل لوشاتو، از عراق یا سوریه به تهران بسیار نزدیک‌تر است.

این تاریخ نگار با اشاره به سختگیری‌های مقامات فرانسه نسبت به فعالیت‌های سیاسی امام گفت: در زمان تبعید امام خمینی در فرانسه، دولت این کشور حتی به امام اجازه نداد که در مراسم ایرانیان در شهر پاریس سخنرانی کند. حتی مقامات فرانسه ماندنش را در این کشور مشروط به عدم فعالیت سیاسی علیه رژیم پهلوی کردند که امام نپذیرفت. چون بر این اعتقاد بود که اگر مجبور شود از این فرودگاه به آن فرودگاه برود باز هم حرفش را می‌زند و به دفاع از حقوق مردم ایران می‌پردازد و جنایات رژیم شاه را افشا می‌کند. از سوی دیگر تلگرافات و پیام‌های زیادی از شهرستان‌های مختلف ایران خطاب به دولت فرانسه ارسال شد که احترامات لازم را برای امام خمینی رعایت کرده و مانع از فعالیت‌های سیاسی ایشان نشوند.

وی افزود: دولت فرانسه به امام خمینی هیچ مکان و ساختمانی نداد و هیچ امکانات سیاسی و تبلیغاتی در اختیارش نگذاشت. بطوری که امام مجبور شد از شهر پاریس به روستایی دور به نام نوفل لوشاتو برود و در یک منزل روستایی متعلق به یک ایرانی مستقر شود که برای امام و آن همه همراهانش فقط سه اتاق داشت. سید احمد خمینی ده روز پس از استقرار در فرانسه نامه دردمندانه‌ای به همسرش نوشت، که متن آن گواه روشن سختی‌های حضور امام در فرانسه و کم لطفی دولت آن کشور در حق امام و ملت ایران است. این در حالیست که دولت فرانسه خود را مهد آزادی و حقوق بشر در جهان می‌دانست و حتی برای تروریست‌ها بیشترین امکانات اعم از چندین ساختمان و بودجه کلان و وسایل رفاهی و امکانات رسانه‌ای را فراهم می‌کرد. ولی برای امام خمینی که رهبر محبوب ملت ایران بود کوچک‌ترین قدمی برنداشت.

خارکوهی با اشاره به استقبال بی‌نظیر ملت ایران از امام خمینی در ۱۲ بهمن سال ۵۷ گفت: برای استقبال از هیچ رهبری در جهان، مردم ۳۳ کیلومتر صف نکشیده بودند ولی ایرانی‌ها برای رهبر محبوبشان از فرودگاه مهرآباد تا بهشت زهرای تهران گل کاشتند و میلیون‌ها ایرانی مشتاقانه به پیشواز امام رفتند. بطوری که استقبال مردم از امام خمینی در تاریخ انقلاب‌های جهان بی‌نظیر است. این در حالی بود که دولت بختیار بیشترین سنگ اندازی را برای این مراسم به عمل آورد.

این تاریخ نگار که ده‌ها کتاب و مقاله در باره تحولات تاریخ معاصر ایران نوشته، اضافه کرد: آن روز با وجود کمترین وسایل ایاب و ذهاب و جاده‌های خراب آن زمان و با توجه به کمبود سوخت و تهدیدات امنیتی دولت بختیار، مردم از سراسر ایران، از شهرها و مناطق دور و نزدیک خود را به تهران رساندند و با شعار «مرگ بر شاه» و «درود بر خمینی» به پیشباز رهبر تبعیدی خود رفتند. بطوری که این استقبال باشکوه، جهانیان را شگفت زده کرد.

وی افزود: آن روز ایرانی‌ها با استقبال بی‌نظیر خود از امام خمینی، کمر رژیم پهلوی را شکستند و کاری کردند کارستان، که در تاریخ ماندگار شد. آن روز قدرت‌های بزرگ جهان دریافتند که حکومت شاه و دولت بختیار رفتنی است و پیروزی انقلاب اسلامی ملت ایران قطعی است.