به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «گلستان ما»؛ وجود محبت و صمیمیت در خانواده، مهم‌ترین عامل احساس رضایت و اعضای خانواده از زندگی است اما با گسترش رسانه‌ها اعضا ی خانواده در کنار تلویزیون لذت بیشتری می‌برند تا در کنار همدیگر.

با وجودیکه جامعه ما جزو جوامع جمع گرا هست اما روند و شرایط کنونی که در کل جهان حاکم است باعث شده این حقیقت کم کم تحت تاثیر قرار بگیرد.

گاهی اوقات دیده می‌شود با وجود اینکه اعضای خانواده دردورهمی‌های دسته جمعی و مناسبت‌ها در کنار هم هستند اما به جای اینکه بایکدیگر صحبت کنند ترجیح می‌دهند با شخص سومی به صورت مجازی در ارتباط باشند این همان تاثیر و نفوذ رسانه و اینترنت بر زندگی افراد است.

اگر بزرگتر خانواده خود را مقید بداند در جمع از گوشی استفاده نکند مطمئنا فرزند خردسالش هم یاد می‌گیرد و برایش به صورت یک باور در می‌آید که وقتی افراد خانواده دورهم جمع هستند نباید به مدت طولانی از گوشیش استفاده کند.

تا قبل از شیوع کرونا قانون رده سنی برای استفاده از گوشی و تبلت در خانواده‌ها تقریبا رعایت می‌شد و آنان در برابر درخواست کودکان خردسال مقاوت می‌کردند اما با شیوع کرونا و آموزش‌های اجباری مجازی، تقریبا دست کودک تا نوجوان یک گوشی موبایل یا تبلت پیدا شد که باوجود مزیت‌ها، آسیب‌های جدی نیز به این قشر وارد کرد.

هر چند این ابزارها امروز جزو لاینفک زندگی ما شده است و مطمئنا دیگر نمی‌شود حذفشان کرد اما می‌توان با تدابیر ساده تا حدودی این آسیب‌ها را کنترل کرد.

دورهمی‌های با نشاط که درآن اطرافیان خود را با بازی، شعر، جملات دلنشین و. . سرگرم کنیم مطمئنا باعث خواهد شد فرزندان هم گرایش کمتری به سمت گوشی موبایلش پیدا کنند، چون اکثرا حس می‌کنند حوصله‌شان وقتی در جمع هستند سر می‌رود و نیازشان را در گوشی‌هایشان پیدا می‌کنند و اگر به صورت عادت در بیاید خطرناک است. چون رسانه‌ها این قدرت را دارند که انسان جدیدی بسازند و نگرش افراد را تغییر دهند.

جریانی که در اغتشاشات سال گذشته رقم خورد را می‌توان نمونه‌ای از تاثیر رسانه بر ذهن افراد خواند که چطور تمام اقشار جامعه خصوصا زنان و نوجوان را مسخ خود کرد.

چه کسی باور می‌کرد قبح بی‌حجابی برای دختران اینگونه بریزد و بعضا خانواده‌های مذهبی هم اسیر این دام شدند و نسبت به لزوم رعایت حجاب گاهی مواضع بی‌طرفانه می‌گرفتند؟!

اینکه از زبان بانوی محجبه می‌شندیم چه اشکالی دارد حجاب اختیاری باشد؟ آیا غیر از قدرت رسانه و جنگ شناختی که دچارش شد می‌توانستیم تفسیر کنیم؟

وقتی فرزند ما نیاز به بازی کردن با پدر و مادر دارد برایش فرق نمی‌کند که والدینش برای کار، سر در گوشی دارند یا سرگرمی! دلیلش هر چه باشد باعث ایجاد سردی بین اعضای خانواده خواهد شد.

والدین باید نقش والدگری خود را جدی‌تر کنند و از محتویات گوشی‌های فرزند کم سن و سال خود آگاه باشند.

هر چند در بسیاری از موارد ابزارهای ارتباطی قبل از اینکه فرد سواد آن را داشته باشد به دستش رسیده اما پدر و مادرها نباید عرصه را رها کنند. باید به فرزندان یاد دهند که ارتباط با افراد در گروه‌های اجتماعی با ارتباط با افراد غریبه در کف خیابان و فضای حقیقی فرقی ندارد.