شهید شیرآبادی دوست داشت همیشه صله رحم را به جا بیاورد، فردی شوخ طبع بود حتی در شرایط سخت زندگی سعی می‌کرد با شادی و نشاط دیگران را به وجد آورد.

شهید مهدی باقری برای دفاع از میهن به جبهه‌های حق علیه باطل شتافت و در بیست و سوم اردیبهشت ۱۳۶۷ بر اثر اصابت ترکش خمپاره شهید شد.

شهید محمد‌جواد آکار در خاطرات خود می‌نویسد: یک روحانی برای ما آجیل سوغاتی آورده بود از طرفی دیگر صدام ملعون هم با آجیل خمپاره و گلوله به ما شیرینی تعارف می‌کرد.

شهید «قربان فرجی» در وصیت‌نامه‌اش نوشت: ای خدای بزرگ ما را یاری کن تا بتوانیم راه خون‌بار شهدایمان را ادامه دهیم و تا آخرین نفس از انقلاب اسلامی دفاع کنیم.

خواهر شهید کیومرث جنگی نقل می‌کند: «برادرم بعد از این که به اسارت رسید به دلیل شکنجه‌های فراوانی که بر او وارد کردند بیمار شد و همانجا به شهادت رسید.»

شهید قاسم عسگری در وصیت خود نوشت: «دشمنان ما در این جنگ تحمیلی، ناکثانی هستند که سالیان دراز چنگال درنده خود را در گلوگاه مظلومیت بندگانت فروبرده‌اند و امروز هم هدفشان نابودی انقلاب اسلامی است».

شهید «شیرعلی جهانتیغ» می‌خواست همیشه خادم طبیعت خدا باشد و برای تکمیل اندیشه دینی‌اش فراگیر‌ی قرآن را دراولویت‌های برنامه‌ زندگیش قرارداده بود.

شهید محمود قوانلو در وصیت خود نوشت: سیاهی چادرتان، بیش از سرخی خون من قلب دشمن را می‌لرزاند.

شهید مصطفی امینی در دوران انقلاب نقش بسیار موثری در راهپیمایی‌ها و تظاهرات علیه رژیم پهلوی داشت و با امت حزب‌الله همگام بود.

خواهر شهید حسینعلی ممشلی روایت می‌کند: «روزی که برادرم برای رفتن به جبهه اعزام می‌شد هوا بسیار بارانی بود. لحظه آخر رو به من نمود و گفت: هنگامی که من برمی‌گردم هوا بارانی است.»